Το απαράμιλλο ενδιαφέρον και η αγάπη για τον τόπο μας, έδωσε το έναυσμα της δημιουργίας αυτής της μικρής σελίδας στο διαδίκτυο. Σκοπός της προσπάθειάς μας αυτής είναι:
· Να καλύψουμε την ανάγκη ενημέρωσης των απανταχού Πολυρραχιωτών
· Να παροτρύνουμε τις νεότερες γενιές να γνωρίσουν τις ρίζες τους και να αγαπήσουν τη γενέτειρα των προγόνων τους.
· Να προβάλουμε και να αναδείξουμε τις ομορφιές του τόπου μας.
Καλή ξενάγηση!

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015

Η Παναγία μας!

                Το πρόσωπο της μητέρας του Χριστού, η Παναγία μας, είναι αναμφισβήτητα ό,τι ολυτιμότερο έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα στο πέρασμα των αιώνων. Είναι το πρόσωπο που περίμεναν όλες οι γενεές των ανθρώπων, και τιμάται ως «Αγία αγίων μείζων » περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο. Σ’αυτό το πρόσωπο φαίνεται το βάθος της φιλανθρωπίας του Θεού, αλλά και η καλύτερη προσφορά του ανθρωπίνου γένους στο Θεό αφού η Θεοτόκος είναι το τελειότερο πλάσμα, «ο υγιής καρπός»  της ανθρώπινης φύσεως.

                 Οι Πατέρες της εκκλησίας μας μπροστά στο σεμνό πρόσωπο της Παναγίας, επειδή δεν μπορούν  να ερμηνεύσουν το μυστήριο, προτιμούν τη σιωπή ή συνθέτουν ύμνους εγκωμιαστικούς προς τιμήν της. Καθώς βιώνουν τα μεγαλεία της Θεοτόκου αναλογίζονται ότι γλώσσα ανθρώπου δεν είναι δυνατόν να υμνήσει επάξια τη Θεοτόκο. Ο Νικόλαος Καβάσιλας, ο μεγάλος θεολόγος του ΙΔ’ αιώνα, γράφει «Αν ολόκληρο το σύμπαν έψαλλε με μια φωνή δεν θα μπορούσε να εγκωμιάσει την Παναγία, όσο έπρεπε. Κανένας λόγος δεν είναι αρκετός για να υμνήσει την αρετή της και τη χάρη που της δώρισε ο Σωτήρας,  κανείς έστω κι αν λαλεί τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, όπως έλεγε ο Παύλος».
                Σε τι όμως συνίσταται το μεγαλείο της Παρθένου; Το μεγαλείο της έγκειται στο ότι πραγματοποίησε ακριβώς το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε ο άνθρωπος. Να ζει δηλαδή στο φως , στη χαρά που προσφέρει η αγκαλιά του Θεού, που προσφέρει ο Παράδεισος. Κι αυτό το έχασε ο άνθρωπος με το προπατορικό αμάρτημα .Απέτυχε να πετύχει τον προορισμό του, το «καθ’ομοίωσιν». Με τη συνέργεια του διαβόλου στηρίχτηκε στις δικές του δυνάμεις και αρνήθηκε τη σχέση του με το Θεό . Έτσι ξέπεσε, αμάρτησε ο άνθρωπος, αμαύρωσε και τραυμάτισε το «κατ’εικόνα», με το οποίο τον προίκισε ο Θεός. Η ζωή του όμως μακριά από τη μακαριότητα του Θεού έχει σαν αποτέλεσμα την ενοχή, τον πόνο, την αρρώστια, το ψέμα, την υποδούλωση, το κακό, το σκοτάδι και τελικά το θάνατο. Πεθαίνει πνευματικά και σωματικά ο άνθρωπος μακριά από την πηγή της ζωής, το Θεό.
                Η αγάπη όμως του Θεού δεν αφήνει τον άνθρωπο χωρίς ελπίδα. Του υπόσχεται ότι ο Υιός μιας γυναίκας , της νέας Εύας, θα «τηρήσει» θα συντρίψει δηλαδή την κεφαλήν του διαβόλου, «του αρχεκάκου όφεως». Έτσι «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν   ο Θεός τον Υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός…». Όταν λοιπόν ήλθε ο κατάλληλος καιρός και βρέθηκε η αγνή ,παναγία, και ακηλίδωτη ψυχή, η Παρθένος Μαρία, γεννήθηκε ο Σωτήρας του κόσμου. Ποια είναι όμως η κόρη της Ναζαρέτ που αξιώνεται να γίνει Θεοτόκος; Είναι ο καρπός της προσευχής των Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννας. Αυτήν που περιμένει η ανθρωπότητα και που νωρίς «ως τριετίζουσα δάμαλις», εισάγεται στα Άγια των Αγίων του Ναού της Ιερουσαλήμ. Εκεί αγωνίζεται με ησυχία και προσευχή για την απόκτηση της αρετής. Είναι πρωτάκουστη και θαυμαστή η νίκη της κατά του κακού και της αμαρτίας. Με τον αγώνα της κατορθώνει «να ελκύσει τον τεχνίτην εις την γην» γιατί απέκτησε «βίο πανάμωμο, ζωή πάναγνη, ψυχή καθαρωτέρα φωτός, σώμα διά πάντων πνευματικόν, ηλίου φαιδρότερον, ουρανού καθαρώτερον…» (Καβάσιλας).  Αυτή τη γυναίκα, την άσπιλη, την αμόλυντη, την άχραντη διάλεξε ο Θεός απ’όλη την οικουμένη να γίνει μητέρα του.
                Έφτασε λοιπόν ο καιρός της σαρκώσεως του Θείου Λόγου. Η αγάπη του Θεού αποκαλύπτει το αιώνιο μυστήριο της Θείας Οικονομίας. Σ’αυτό  το μυστήριο καλείται να διακονήσει η Παναγία Θεοτόκος προσφέροντας όλη την ύπαρξή της. Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ της διαμηνύει το άγγελμα του Θεού ότι θα γίνει μητέρα του Υιού του Υψίστου. Την αποκαλεί «κεχαριτωμένη» και την χαρακτηρίζει «ευλογημένη» γιατί ο Θεός είναι μαζί της. Εν τω μεταξύ, επειδή ο Θεός δεν θέλει να σώσει τον άνθρωπο αναγκαστικά, περιμένει τη συγκατάθεση της Πανάγνου. «Πως έσταιμοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω;» έρχεται η ανθρώπινα δικαιολογημένη επιφύλαξή της, όμως « όπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις». Στη διαβεβαίωση του Αρχαγγέλου ότι « Πνεύμα Άγιονεπελεύσεται επί σε και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι» απαντά αβίαστα και ελεύθερα η Παρθένος Μαρία «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτόμοι κατά το ρήμα σου». Μ’αυτό δείχνει την υπακοή της στο Θεό για ένα γεγονός που είναι παράξενο και παράδοξο για την ανθρώπινη λογική και ότι είναι έτοιμη να σηκώσει το δικό της σταυρό.
                Η σύλληψη λοιπόν του Χριστού στη  μήτρα της Παρθένου είναι ανερμήνευτο μυστήριο. Εδώ καταλύονται οι φυσικοί νόμοι. Ο υμνογράφος αναφωνεί «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι εν σοι Παρθένε άχραντε». Κυοφορείται ο Θεός, τον οποίο δεν χωρεί όλη η κτίση. «Ο αχώρητος παντί, πώς εχωρήθη εν γαστρί;» ψάλλει πάλι η Εκκλησία. «Και ο Λόγος σάρξεγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». «Η Παρθένος έτεκενΘεόνενανθρωπήσαντα» και αγάλλεται όλη η κτίση.
                Οι χριστιανοί χαιρετίζουμε το πρόσωπό της που έγινε η γέφυρα «η μετάγουσα τους εκ γής προς ουρανόν». Γίνεται συνεπώς η αιτία «της των πάντων θεώσεως». Επειδή η Παναγία είναι το κλειδί «των θυρών του παραδείσου»  δίνεται η δυνατότητα στον κάθε άνθρωπο, που θέλει, να ξαναβρεί το χαμένο Παράδεισο. Έτσι γεμίζει ο ουρανός με Αγίους.
                Η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί την Παρθένο στο κέντρο της λατρείας της, όπως και οι μαθητές μετά την Ανάσταση του Χριστού την είχαν στο κέντρο της συνάξεώς τους «προσκαρτερούντεςομοθυμαδόν τη προσευχή» (Πράξ. 1,14). Το μυστήριο έτσι της Παρθένου είναι καθαρά μυστήριο λειτουργικό. Δεν υπάρχει ακολουθία της Εκκλησίας μας να μην περιέχει ύμνους και δοξολογίες στη μητέρα του Θεού. Βιώνουμε οι ορθόδοξοι με την πίστη μας το μυστήριο του προσώπου της Παναγίας μέσα στη λατρεία. Ένας θεολόγος του 20ου αιώνα, ο Παναγιώτης Νέλλας, γράφει«Ο λαός ζει χωρίς να ερμηνεύει, η λατρεία υμνεί χωρίς να δικαιολογεί , οι Πατέρες φωτίζουν με τη θεολογία τους και καθιστούν λογική και την πίστη και τη λατρεία του λαού». Στη λατρεία λοιπόν με τους εγκωμιαστικούς ύμνους, με τις εορτές προς τιμήν της, τους παρακλητικούς κανόνες, τον Ακάθιστο Ύμνο τιμούμε και δοξάζουμε την Παναγία μας που είναι η ανακεφαλαίωση της Ιεράς Ιστορίας και η πραγμάτωση «των τύπων» και «των σκιών» της Παλαιάς Διαθήκης. Έτσι η Παναγία είναι «η άφλεκτος βάτος» που δέχτηκε μέσα της το πυρ της θεότητος, όμως κατά τρόπο υπερφυσικό και θαυμαστό δεν κάηκε. Είναι «η γη της επαγγελίας». Αυτήν υποσχέθηκε ο Θεός στο ανθρώπινο γένος με το Πρωτευαγγέλιο αλλά και αυτήν προαναγγέλλει αργότερα, σαφέστατα με το στόμα του Προφήτη Ησαΐα «Ιδού η Παρθένος έξει και τέξεται Υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ». Είναι «η επουράνιος κλίμαξδι’ης κατέβη ο Θεός». «Η κιβωτός της Διαθήκης» η οποία κράτησε μέσα της όχι απλώς τις πέτρινες πλάκες με το Δεκάλογο αλλά τον ίδιο το Θεό που έγραψε το Νόμο. Είναι ακόμη η Παναγία μας «η ράβδος η μυστική» που «εξήνθησε το αμάραντο άνθος», «η χρυσή στάμνα η φέρουσα το Μάννα, το γλυκαίνον, τα των ευσεβών αισθητήρια», «η θάλασσα, η ποντίσασα Φαραώ τον νοητόν», «η ολόφωτος νεφέλη, η τους πιστούς απαύστωςεπισκιάζουσα» και τόσα άλλα «ών ουκ έστιν αριθμός».
                Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός για την τιμή της Παναγίας έλεγε «να έχετε ευλάβειαν εις όλους τους Αγίους της Εκκλησίας μας ,ναι, μα περισσότερον να έχετε χίλιες φορές εις την Δέσποινά μας την ΘεοτόκονΜαρίαν, διατί όλοι οι Άγιοι είναι δούλοι του Χριστού, αλλά η Δέσποινά μας η Θεοτόκος είναι κυρά και βασίλισσα του ουρανού και της γης και πάσης νοητής και αισθητής φύσεως, να παρακαλεί διά τας αμαρτίας μας. Επήρε την Θεοτόκον και την έκανε βασίλισσαν και ετίμησε το γένος των ανθρώπων. Δια τούτο πρέπει ,αδερφοί μου, να τιμώμεν την Δέσποινά μας την Θεοτόκον με νηστείες, προσευχές,  ελεημοσύνες και με καλά έργα».

                Ας τιμούμε λοιπόν εκείνη που αναδείχθηκε «ουρανών υψηλοτέρα», «τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ» έτσι ώστε διά πρεσβειών της να τύχωμεν της Ουρανίου Βασιλείας.

Από Παναγιώτη Καραγιάννη Θεολόγο

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου