Το απαράμιλλο ενδιαφέρον και η αγάπη για τον τόπο μας, έδωσε το έναυσμα της δημιουργίας αυτής της μικρής σελίδας στο διαδίκτυο. Σκοπός της προσπάθειάς μας αυτής είναι:
· Να καλύψουμε την ανάγκη ενημέρωσης των απανταχού Πολυρραχιωτών
· Να παροτρύνουμε τις νεότερες γενιές να γνωρίσουν τις ρίζες τους και να αγαπήσουν τη γενέτειρα των προγόνων τους.
· Να προβάλουμε και να αναδείξουμε τις ομορφιές του τόπου μας.
Καλή ξενάγηση!

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Το οδοιπορικό μιας παρέας στο Άγιον Όρος


 Πάμε στο Άγιον Όρος ;  Έτσι απλά και χωρίς άλλη παρότρυνση πέντε φίλοι, ο Παναγιώτης, ο Θόδωρος, ο Δημήτρης, ο Γιάννης και ο Γιώργος, ξεκινήσαμε το οδοιπορικό μιας πρωτόγνωρης για μένα εμπειρίας καθώς ήταν η παρθενική μου επίσκεψη στο Άγιον Όρος.
          Ένα Αυγουστιάτικο πρωινό μάς βρίσκει σ’ένα αυτοκίνητο να οδεύουμε από Κοζάνη για Ουρανούπολη Χαλκιδικής.  Μετά από περίπου τρεις ώρες ταξιδιού η μέρα μάς βρήκε να πίνουμε το καφεδάκι μας σ’ ένα μαγαζάκι της Ουρανούπολης  και με τα διαμονητήρια  και εισιτήρια στα χέρια μας, έτοιμοι για τον ιερό αυτόν τόπο του Αγίου Όρους.




          Η δροσερή αύρα χτυπούσε τα πρόσωπά μας πάνω στο πλοιάριο της Αγιορείτικης γραμμής. Η θάλασσα γαλήνια και η θέα της χερσονήσου φανταστική.
Τα καταγάλανα ήρεμα νερά τάραξε η ξαφνική παρουσία δελφινιών, που διέσχιζαν τα νερά του Σιγγιτικού κόλπου  με ορμή και έκαναν ακόμη πιο ενδιαφέρουσα την πλεύση προς τον προορισμό μας.
Τα «φλάς» των φωτογραφικών μηχανών πρωταγωνιστές στην απαθανάτιση των θαλάσσιων συνοδών μας.
«Φανταστικό τοπίο! Υπέροχη μονή!» .     Ήταν κάποια από τα λόγια που ακούγονταν συχνά πάνω στο πλοιάριο απ’ όσους έκαναν για πρώτη φορά τη διαδρομή. Ταρσανάδες και µοναστήρια φαίνονται από την πλώρη.
 Όσο πλησιάζαμε στο λιμανάκι της Δάφνης, εμπλουτίζαμε όλο και πιο πολύ τις γνώσεις μας (διαβάζοντας διάφορα φυλλάδια) , στα περί του Αγίου Όρους.      
Το ενδιαφέρον μου όμως έχει εστιασθεί  στην απέραντη ομορφιά του τοπίου και στην θαυμαστή αρχιτεκτονική των γαντζωμένων στους βράχους μονών. Πήρα στα χέρια τη φωτογραφική μου μηχανή και έβγαλα για ενθύμιο μερικές φωτογραφίες.
Μετά από δυο - τρεις  ενδιάμεσες στάσεις σε κάποιες μονές της διαδρομής του πλοιαρίου,  ήρθε και η σειρά μας να αποβιβαστούμε  στη Δάφνη, ένα μικρό λιμανάκι με αρκετούς ρασοφόρους και όμοιούς μας να περιφέρονται στα μικρά μαγαζάκια να δουν ή να αγοράσουν κάποιο ενθύμιο. Απέναντί μας μια πινακίδα έγραφε με μεγάλα γράμματα ΤΕΛΩΝΕΙΟ, που υποδηλωνόταν με αυτό τον τρόπο η αυτονομία της περιοχής.
Με τα σακίδια στην πλάτη μας, στριμωγμένοι στο λεωφορείο της γραμμής, ξεκινήσαμε το οδοιπορικό μας στα μοναστήρια που είχαμε κανονίσει τη διαμονή μας.  
Πρώτη μας στάση στην Ιερά Μονή Ξηροποτάµου, κλασικό δείγµα αγιορείτικης αρχιτεκτονικής, γεωγραφικά εντοπίζεται περίπου στο µέσο της χερσονήσου του Άθω σε θέση περίβλεπτη, και σε ύψος 200 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας.
Μεσημέρι με τον αυγουστιάτικο ήλιο να μας περιλούζει με τις καυτές του ακτίνες προχωρήσαμε περίπου 300 μ. μέχρι η σκέπη της μονής να μας προσφέρει τη δροσιά της.  
Ένας μοναχός μάς οδήγησε στο αρχονταρίκι (αίθουσα υποδοχής και φιλοξενίας των προσκυνητών). Αφού αφήσαμε τα σακίδιά μας σε διαμορφωμένη θέση (ξύλινα ράφια) που μας υποδείχθηκε από τον μοναχό, καθίσαμε άλλοι στις καρέκλες, άλλοι στους καναπέδες (ήμασταν εκείνη τη στιγμή περίπου 15 άτομα). Οι μοναχοί μας προσέφεραν στη στιγμή δροσερό νεράκι, χυμό, λουκούμια  και  στη συνέχεια μας οδήγησαν στις κλίνες μας (ενιαίος χώρος με πέντε κρεβάτια όσοι  ήμασταν). Αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας οδηγηθήκαμε από εκεί στην τράπεζα για  γεύμα.
Στη συνέχεια είχαμε το χρόνο να γνωρίσουμε τον περιβάλλοντα χώρο της μονής µε τα υψωμένα τείχη.
Το Ιουλιανό ημερολόγιο, η Βυζαντινή ώρα εφάπτονται στα ξεβαμμένα και φθαρμένα κτίρια, στις απαλές αποχρώσεις του καστανοκίτρινου και ερυθρόλευκου, του συνεσταλμένου πορφυρού.
Μας δόθηκε η ευκαιρία να καθίσουμε στα φτιαγμένα με μεράκι κιόσκια, να αγναντέψουμε το υπέροχο φυσικό  τοπίο, το ερημικό και βραχώδες, το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας, να δούμε τους αμπελώνες και τις καλλιέργειες των κηπευτικών της μονής.
Έρχεται η ώρα για τον εσπερινό, ακολουθεί τράπεζα µε λακωνικές κουβέντες, διδακτικές και θεοπρεπείς, μαζί και οι περισταλμένες φιγούρες των µοναχών και το λιτοδίαιτο γεύμα.
Το βράδυ μάς βρίσκει στο ξύλινο μπαλκονάκι της μονής.  Η καθαρότητα της αστροφεγγιάς και του φεγγαριού σε συνδυασμό με την ήσυχη βραδιά, μας χαλάρωσε από την κούραση της όλης μέρας και μας οδήγησε νωρίς στα κρεβάτια του κελιού μας για ύπνο. Πριν κλείσουν τα βλέφαρά μας πολλές οι απορίες και οι ερωτήσεις μας στο Θεολόγο της παρέας, που επισκέφθηκε πολλές φορές το Ιερό αυτό τόπο και μας έδωσε απαντήσεις.
 Νωρίς το πρωϊ ακούστηκε ο κτύπος του τάλαντου για εγερτήριο. Ξυπνήσαμε και πήγαμε στο ναό.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ο ηγούμενος, ο εκκλησιάρχης (μοναχός που φροντίζει για την ευπρέπεια του Καθολικού), οι ψάλτες, ο παπάς, ο διάκος, ο κανονάρχης (μοναχός που απηχεί κατά φράσεις ένα τροπάριο πριν τη μουσική του εκτέλεση από τον ψάλτη) όλοι στη θέση τους. Οι κινήσεις απροσποίητες, µια ανέκφραστη δραματουργία. Μετάνοιες, σταυροκοπήματα, ασπασμός των εικόνων, των αγίων λειψάνων.
Ακολουθεί τράπεζα µε διδακτικές και θεοπρεπείς κουβέντες, μαζί και οι περισταλμένες φιγούρες των µοναχών και το κυρίως γεύμα. 
Εννιά η ώρα το πρωϊ, με τα σακίδια στους ώμους, αφήναμε το μοναστήρι για να συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας στο Άγιο Όρος.  
Ένα ταξί 10-11 θέσεων μας μετέφερε  στην πρωτεύουσα του Αγίου Όρους, τις Καρυές. Στις Καρυές είναι εγκατεστημένη η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους και η Ιερά Επιστασία, καθώς και τα αντιπροσωπεία των είκοσι μονών. Επίσης υπάρχουν µια σειρά από υπηρεσίες όπως ο Πολιτικός διοικητής, η Αστυνομική διοίκηση, τα ΕΛ.ΤΑ, ο ΟΤΕ και το Κοινοτικό Ιατρείο.
Το σημαντικότερο κτίσμα μέσα στις Καρυές είναι ο ναός του Πρωτάτου -τιμάται στην Κοίμηση της Θεοτόκου-, που είναι και ο αρχαιότερος του Αγίου Όρους.
Γνωστό στον Ορθόδοξο χώρο κειμήλιο που κοσμεί  το Πρωτάτο είναι η εικόνα της Θεοτόκου "Άξιον Εστίν".
Αφού προσκυνήσαμε την Ιερή Εικόνα της Θεοτόκου "Άξιον Εστίν", επισκεφθήκαμε ένα γνωστό μοναχό, συμφοιτητή του θεολόγου μας  στο αντιπροσωπείο της μονής του. Ένας νέος υπέροχος καταδεκτικός και μορφωμένος μοναχός, που εμπλούτισε τη γνώση μας σε θέματα διοίκησης και λειτουργίας της Ιεράς Κοινότητας.  Αφού τον ευχαριστήσαμε για την φιλοξενία και μας ξεπροβόδισε, περιφερόμασταν στους δρόμους των Καρυών, ανάμεσα σε μοναχούς και όμοιούς μας,  θαυμάζοντας την αρχιτεκτονική των κτιρίων και σε αναμονή για να έλθει κάποιο ταξί να μας μεταφέρει στην Ιερά Μονή Φιλοθέου.
Δεν άργησε η επιβίβασή μας σε κάποιο ταξί που μας οδήγησε από τον  κακοτράχαλο δρόμο στην επόμενη στάση μας (διαδρομή περίπου τρία τέταρτα).
Το «δισάκι» στον ώμο και μικρή πορεία για τη Ιερά Μονή Φιλοθέου.  Η πρώτη μας εντύπωση, πριν φτάσουμε στη μονή, ήταν οι πολλές καλλιέργειες σε κηπευτικά και σε οπωρώνες.            
 Ένας μοναχός μάς οδήγησε στο αρχονταρίκι, όπου το ρακί και το λουκούµι εδώ και χρόνια ξεκουράζουν τον προσκυνητή.
Όψεις µιας ζωής που µαζί µε άλλες αποτελούν την καθημερινότητα του εκεί βίου.
 Ο τρόπος της ζωής του µοναχού γίνεται αισθητός ως µια θαυµαστή ανάκραση χαράς και λύπης.
Η προσευχή, η νηστεία, οι εκούσιες στερήσεις, το σεμνό χαμόγελο, το αγέρωχο και ειρηνικό βλέμμα, η αγάπη, η απλότητα, η προσφορά  ……, είναι ο μοναχός. 
Η μιας μέρας διαμονή στο μοναστήρι ήταν ευχάριστη. Το πρωϊ της άλλης μέρας μάς βρίσκει να περιμένουμε μεταφορικό μέσο για συνέχεια του οδοιπορικού μας.   
Η ίδια διαδρομή προς Καρυές, με τα εντυπωσιακά πράσινα τοπία και με θέα από ψηλά το καταγάλανο της απέραντης θάλασσας.  
Μέχρι να έρθει η ώρα για το λεωφορείο προς Δάφνη, κάναμε πορεία εξπρές στην  Ιερά Μονή Κουτλουµουσίου που είναι κτισμένη κοντά στις Καρυές και είναι αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος.
Η μονή είχε την πανηγυρική της λόγω γιορτής. Οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα και θαρρώ πως ήταν παρόντες όλοι οι ηγούμενοι των μονών και πολλοί άλλοι.
Από τις Καρυές με λεωφορείο φτάνεις στη Δάφνη σε μισή περίπου ώρα.
Μεσημέρι με πολή ζέστη επιβιβαζόμαστε στο πλοιάριο της γραμμής για την επόμενη και τελευταία μας επίσκεψη στην  Ιερά Μονή Γρηγορίου.
Το κάθε μοναστήρι έχει την διαφορετικότητά του και αυτό πιστεύω πως οφείλεται  από τον  τρόπο διοίκησης του κάθε ηγούμενου.
Στο Άγιον Όρος μαθαίνει κανείς πως τα πάντα συλλειτουργούν δοξάζοντας τον Τριαδικό Θεό και την Κυρία Θεοτόκο. Εκεί, η ποικιλία των μορφών της μοναχικής ζωής, η πλούσια βλάστηση, η ετερότητα του κάθε μοναχού, το μέγεθος της ιστορικής κληρονομιάς που φυλάγεται, όλα κατορθώνουν και συνυπάρχουν αρμονικά.
Ο μοναχός γεννιέται μέσα από µια περίοδο σκληρής και ευλογημένης δοκιμασίας. Φτάνει στην κουρά του και λαμβάνει το αγγελικό σχήμα. Και έτσι απλά µαυροντυμένος θα θαφτεί. Στο διακόνηµα - ή στο εργόχειρό του αν είναι ασκητής ή κελιώτης - µόνος µε τον Θεό, προσεύχεται ακατάπαυστα. Έχει αποταχθεί, έχει λησμονήσει τον κόσμο και έχει λησμονηθεί από αυτόν.
 Ευαρεστώντας τον θεό που μας αξίωσε να επισκεφτούμε το Άγιο Όρος, βρίσκει την παρέα μας τον Παναγιώτη, τον Θόδωρο, τον Δημήτρη, τον Γιάννη και τον Γιώργο  μέσα στο ταχύπλοο πλοιάριο να σχίζει τα κύματα  οδεύοντας για την Ουρανούπολη υποδηλώνοντας μ’αυτόν τον τρόπο το τέλος ενός αλησμόνητου οδοιπορικού που μας έκανε πιο σοφούς και δυνατούς και μας έφερε πιο κοντά στις δεήσεις των μοναχών «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με».     
 ΓΕΩΡΓΙΟΣ Π.ΔΑΛΑΓΙΩΡΓΟΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου